بهره وری واحدهای آموزشی و پژوهشی در دانشگاههای جامع دولتی ایران

به­دلیل کمبود نیروهای متخصص در برهه‌ای از زمان، دانشگاههای متعددی بدون توجه به سطح کیفی جامعه گسترش یافتند و این امر موجب افت کیفیت و متناسب نبودن تعداد دانش­آموختگان با نیاز جامعه شد. امروزه، این کمبودها مرتفع شده و نیاز به کمّیت جای خود را به افزایش کیفیت تحصیلی داده است. در پژوهش حاضر تلاش شده است تا با استفاده از روشی مناسب وضعیت دانشگاههای بزرگ دولتی کشور بر اساس آخرین اطلاعات در دسترس ارزیابی و تحلیل شود. این بررسی با شاخصهای کارایی و بهره‌وری واحدهای آموزشی و پژوهشی 20 دانشگاه مادر در تمام سطوح تحصیلی و اندازه­گیری عوامل مؤثر بر آنها انجام شد و نتایج نشان داد که کارایی دانشگاهها در بخش آموزش نسبت به بخش پژوهش بیشتر است، درحالی­که روند رشد بهره­وری بخش پژوهش مثبت و بخش آموزش منفی است و در شرایط یکسان، بیشتر دانشگاهها به­طور نسبی ناکارا و فقط دانشگاههای شهید بهشتی و تهران در بخشهای آموزش و پژوهش نسبت به سایر دانشگاهها کارا هستند؛ سایر دانشگاهها رشد متوازنی ندارند و اتخاذ مدیریت برنامه‌ریزی راهبردی و ایجاد فضای رقابت برای بهبود بهره‌وری دانشگاهها ضرورت دارد.